Είδα το παιχνίδι και δεν θα έλεγα πως είδα κάτι διαφορετικό από άλλες φορές, πλην της μαχητικότητας των παικτών στο 2ο ημίχρονο. Δεν έχουμε το εύκολο γκολ κι αυτό παίζει με τα νεύρα μας. Γιατί η κατοχή από μόνη της είναι ανούσια και παραπλανητική της εικόνας που ΄χει η ομάδα μας. Κάτι που φάνηκε και πάλι με το γκολ των γηπεδούχων κόντρα στην ροή του αγώνα. Ο Άρης τις ευκαιρίες, ο αντίπαλος το γκολ. Έργο που το είδαμε πολλές φορές. Με με τα Γιάννενα, με τον Πανιώνιο, με τον Πάοκ, τον Ολυμπιακό κι ως ένα βαθμό και με την ΑΕΚ. Ένα κρύο γκολ που απορυθμίζει τους παίκτες κι αυτομάτως η αξιοπρεπής ομάδα που έβλεπες μέχρι εκείνο το σημείο, μετά την καρπαζιά μετατρεπόταν σε ναυάγιο κι έλεγες πότε να τελειώσει ο εφιάλτης.
Για μένα δεν ήμασταν καλοί εχθές. Οι ίδιες παθογένειες μας θύμιζαν πως επιμένουμε να μη βάζουμε μυαλό κι αυτό πρέπει να το καταλάβουμε κάποια στιγμή πως αποθαρρύνει τον κόσμο. Υπάρχει όμως και κάτι που μου αρέσει σε μας. Κι αυτό είναι πως είμαστε "καθαρή" ομάδα. Δεν προσποιούμαστε τραυματισμούς να κερδίσουμε χρόνο, δεν μαρκάρουμε βρώμικα, δεν κοροϊδεύουμε τον θεατή. Κάτι που μπορεί να το δει κανείς και από τα highlights. Τραυματίζονται ο Βέλεθ και ο Βουό λίγα λεπτά πριν το τέλος και οι παίκτες μας τρέχουν να βοηθήσουν τον αντίπαλο. Ζητούν άμεσα τον γιατρό να τους βοηθήσει αδιαφορώντας που είναι πίσω στο σκορ. Ε, αυτό είναι το ποδόσφαιρο που γουστάρω. Η άμιλλα. Το αποτέλεσμα έρχεται σε δεύτερη μοίρα κι ας καιγόμαστε για τη νίκη. Όπως και ο αντίπαλος εξάλλου.
Κι απάνω που όλα δείχνουν πως ο χρόνος πλέον κυλά σε βάρος μας, στα τελευταία λεπτά κάτι αλλάζει. Κι αυτό θαρρώ πως ήταν το φιλότιμο και το πείσμα που μετέδωσε ο Γιουνές στους υπόλοιπους παίκτες! Η σπίθα έγινε φωτιά κι όλα έδειχναν πως ο Άρης δεν θα φύγει χαμένος από το γήπεδο. Το ένοιωθαν όλοι. Από τον πάγκο του ΟΦΗ μέχρι και τον κόσμο του. Κι έτσι έγινε. Ο Άρης κτύπησε ακριβώς αυτό που φοβόταν ο προπονητής τους. Το ψηλό παιχνίδι και την αναμπουμπούλα της στιγμής. Η μπάλα με ένα περιπετειώδη τρόπο μπαίνει στα δίκτυα και ΟΛΟΣ ο πάγκος του Άρη ζητά από τον Γιουνές το 2ο γκολ της νίκης. Λες και κάτι τέτοιο είναι το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου για τα υπόλοιπα 3 λεπτά που απομένουν. Τώρα όμως όλοι το περίμεναν. Ήταν θέμα χρόνου. Κι έτσι έγινε. Ο Γιουνές σηκώθηκε πιο ψηλά από όλους και η μπάλα ξαναπήγε στο δοκάρι, αλλά αυτή τη φορά η πορεία της διάλεξε το δίκτυ κι όχι την εξέδρα.
Τώρα τι είναι αυτό που κάνει την μπάλα να διαλέγει από μόνη της την πορεία που θα πάρει, δεν ξέρω. Με τον Πανιώνιο διάλεξε να περάσει στην εστία μας περνώντας από την τρύπα της βελόνας και με τον ΟΦΗ στο 90φεύγα η μπάλα, μετά το 5ο δοκάρι τσούλησε στο δίκτυ. Βγάλε άκρη.
Η εξήγηση που δίνω εγώ είναι η ψυχολογία. Η οποία είναι το βαρόμετρο της ομάδας μας. Ένας παίκτης να αποσυντονιστεί, όλη η ομάδα απορυθμίζεται. Ένας καίγεται από το πείσμα για τη νίκη κι όλη η ομάδα πυρπολείται αγωνιστικά και τον ακολουθεί. Λες κι ενδιάμεσο δεν υπάρχει. Τούτο το ομοθυμαδόν όμως μας πάει την απόδοση της ομάδας πότε στα κάτω και πότε στα πάνω της. Κι αν ο προπονητής μας το εντοπίσει τότε ίσως και να έχει εύκολο έργο. Γιατί ένα κρίκο να πιάσεις, όλη την αλυσίδα θα είναι στα χέρια σου. Θέλει όμως τέχνη. Κι εύχομαι ο Παντελίδης να βρει τον τρόπο να το μεταδώσει στους παίκτες του. Για να γουστάρουμε επιτέλους μια ομάδα που εκτός από θέαμα θα έχει και το αποτέλεσμα.
ΥΓ. Τα αρνητικά σημεία μας δεν περιορίζονται βέβαια σε αυτό το ένα που αναφέρθηκα. Αλλά για μένα κι ένα στραβό να διορθώνουμε κάθε φορά θα είμαι παραπάνω από ευχαριστημένος.