Για το παιχνίδι εγώ θα πω πως δεν το φοβάμαι τόσο, όσο φοβάμαι τα παιχνίδια εντός με ομάδες που έρχονται με άμυνες-κονσερβοκούτι. Ο Ατρόμητος είναι στην έδρα του, παίζει ανοικτά, συνεπώς είναι στα μέτρα μας. (Μόνος φόβος οι συμμαχίες που αλλάζουν και που κάποιοι θα θελήσουν να σμπρώξουν τον Ατρόμητο στο αθηναϊκό μαντρί, αλλά το θέμα της σφυρίκτρας θέλω να ελπίζω πως θα έχει τον διακριτικό του ρόλο και όχι καθοριστικό για το αποτέλεσμα. Έτσι θα εστιάσουμε μόνο στο αγωνιστικό κομμάτι).
Για τον Ιντέγε τα είπαμε και ευτυχώς θα συμπλήρωνα εγώ που θα μείνει έξω (όσο κι αν μερικοί του κίτρινου τύπου τον αβαντάρουν ακόμη). Το ερώτημα είναι ποιος θα πάρει τη θέση του. Και η απάντηση λογικά είναι ο Λάρσον. (Μπορεί και ο Ντιγκινί, αλλά πιο χλωμό μοιάζει ετούτο). Από τη μια δεν μου αρέσει που το λέω, (γιατί τούτο το σχήμα μας δείχνει αμυντικογενείς με έμφαση στις αντεπιθέσεις), από τη άλλη όμως βλέπω ευκολότερο το γκολ με αυτή τη διάταξη και το προτιμώ.
Πίσω από τον Λάρσον βλέπω τον Τόνσο, αλλά δεν συμφωνώ σε αυτό με τον γερμανό γιατί ο καλός Τόνσο θέλει χρόνο συμμετοχής για να πιάσει την απόδοση που περιμένουμε από αυτόν. Επομένως για μένα ο Μαρτίνεζ θα ήταν προτιμότερος σε αυτή τη θέση αφού ο αργεντίνος δίνει ταχύτητα στην επίθεση μας κι αυτή φέρνει το γκολ (αλλά ο γερμανός δεν τον πάει γιατι είναι μικροκαμωμένος, δεν του γεμίζει το μάτι, δεν πιέζει, δεν αμύνεται). Φέτφα και Γκάμα δεν νομίζω που θα χάσουν την θέση τους στη βασική 11άδα, οπότε το ερώτημα είναι τι θα γίνει ο Ντιγκινί. Αλλά τούτο ξεκινά ένα σωρό σενάρια που δεν ωφελεί να τα απαριθμήσουμε 1 προς 1 τι κέρδη φέρνει το καθένα τους και τι ζημίες.
Βλέπω νίκη με ένα γκολ διαφορά, αλλά τον ίδιο Άρη χωρίς να έχει ούτε μια πινελιά από τον γερμανό. Κι αυτό θα ήταν ήττα για μένα. Γιατί παραπέμπουμε και πάλι το πρόβλημα στις επόμενες καλένδες.