almand

Φίλε μου ukworm ότι ήθελα να πω το είπες. Όταν πίσω από τα λάθη βλέπεις πως απαριθμείς όλη την ομάδα, τότε ασφαλώς και συμπεριλαμβάνονται σε αυτά ο προπονητής και η διοίκηση που τους μάζεψε. Έχουμε κάκιστο σκάουτινγ και ακόμη χειρότερη τεχνικό επιτελείο που θα δέσει τις μονάδες που υπάρχουν. Αλλά νομίζω πως το πράμα πάει βαθύτερα. Είμαστε αδιόρθωτοι σε όλα. Αρχής γενομένης από τη διοίκηση. Ιδού, έχουμε μια πεντακάθαρη ήττα, όπου δεν μας φταίει ούτε ο διαιτητής, ούτε ο αντίπαλος και στην οποία επιτέλους όλοι μπορούν να δουν τα λάθη και τις ελλείψεις τους. Αλλά ΔΕΝ ΤΟ ΒΛΕΠΟΥΝ. Και πουλάνε σανό στους φιλάθλους. Πως έχουμε τάχα παικτάρες και ομαδάρα κλπ. Οπότε εγώ θα το πω από τώρα: Δυστυχώς τα χειρότερα έρχονται. Και με Παναιτωλικό, Ξάνθη κλπ δεν θα έχουμε ούτε τη δικαιολογία πως ο αντίπαλος ήταν καλύτερος. Ή μάλλον πιο σωστά, ΝΑΙ, ακόμη και η ισοπαλία με αυτούς δείχνει καθαρά πως είναι καλύτεροι μας στο χορτάρι. Τι άλλο μένει δλδ για να το δούμε; Απλώς δεν θέλουμε να το δούμε. Ο Καρυπίδης βλέπει τη τσέπη του και οι άλλοι τη θέση τους. Μόνο οι οπαδοί βλέπουν τον αληθινό Άρη ψηλά στην συνείδηση τους, αλλά στο χορτάρι την ομαδούλα που ζορίστηκε 4 χρόνια να ανέβει στην κατηγορία που είναι η θέση της. Τούτο όμως τους κούρασε. Κι αυτή είναι η πιο μεγάλη ζημιά (και) της χθεσινής ήττας. Ο Άρης διώχνει τον κόσμο του και ταυτόχρονα γεμίζει τα ταμεία της ΕΡΤ από την τηλεθέαση, επειδή αρέσει στο φίλαθλο κόσμο το ανοικτό ποδόσφαιρο.. Πλην όμως ενώ ο φίλαθλος το χαίρεται το τζάμπα θέαμα, η ήττα πονάει τον οπαδό. Και με την ευκαιρία αυτή να πω το εξής: Είναι ντροπή για την ΕΡΤ να τσεπώνει το παραδάκι από την τεράστια τηλεθέαση των αγώνων του Άρη και η περιγραφή τους να είναι τόσο μεροληπτική. Αναφέρω μόνο τα κραυγαλέα: Χθες, καθαρότατο πέναλτι στον Γιουνές, "είναι από τις φάσεις που ο διαιτητής θα το σφυρίξει μόνο αν πάει η μπάλα σε αυτόν", η περιγραφή. Πάοκ-Άρης 1-1: καθαρότατο πέναλτι στον Γκάμα, "ούτε καν τον ακουμπάει" η περιγραφή. Το αντίθετο τώρα στον ίδιο αγώνα: Πέναλτι στα όρια της περιοχής του Άρη, άμεσα πέναλτι για τον περιγράφοντα. Όλος ο κόσμος είδε 10 ριπλέι και δεν φαίνεται ξεκάθαρα η παράβαση, αλλά ο περιγράφων την είδε άμεσα. Φυσικά και ο Σιδηρόπουλος που η όραση του βελτιώνεται όταν πρόκειται για πέναλτι σε βάρος μας και την χάνει άμα πρόκειται να το δώσει υπέρ. Ακόμη χειρότερη ήταν η περιγραφή του στο Άρης-ΠΑΟ 1-1. Περιέγραφε τον ΠΑΟ και τις αδυναμίες του παρά τον γηπεδούχο. Γι' αυτόν έπαιζε ο ΠΑΟ με τον "άλλον". Δεν θα πω πως οι διαιτητές θα πρέπει να τιμούν το ψωμί που τρώνε, -γιατί τρώνε από το αφεντικό του συμπολίτη- αλλά, νομίζω πως η ομάδα μας αξίζει μιας αξιοπρεπέστερης περιγραφής. Αντικειμενικής κατά το δυνατόν. Κι όχι να υποστηρίζεις ανοικτά τον αντίπαλο, όταν ο Άρης είναι γηπεδούχος, και τον γηπεδούχο σαν παίζει με τον Άρη. Διότι τούτο δείχνει εμπάθεια, που είναι δικαίωμα σου να την έχεις ή όχι, αλλά τούτο ούτε αντικειμενικό σε κάνει ούτε και τιμά το κρατικό κανάλι που "τρώει" καλά από αυτόν που εσύ "απαξιώνεις".

Είχα πει παλιότερα πως ο Άρης δεν διαχειρίζεται σωστά ούτε την νίκη, ούτε την ήττα, ούτε και την ισοπαλία. Γιατί κοιτά τους άλλους κι όχι τα λάθη του μπας και διορθωθεί. Το πρώτο σκαλί της νίκης είναι να μάθεις τις αδυναμίες του αντιπάλου σου, Δεν το κάναμε. Καθαρά λάθος της τεχνικής ηγεσίας. 2ο σκαλί η ψυχολογία. Εμείς θαρρούμε πως ήμαστε παικταράδες και η πράξη μας δείχνει Γ' εθνική. Επιτρέπεται παίκτες της αξίας του Γιουνές και του Γκάμα να στέλνουν πέναλτι στα χέρια του τερματοφύλακα; Το παιχνίδι δε σηκώνει κριτική γιατί όλα ήταν λάθος. Από προπονητή, από άμυνα που δεν βλέπεται, και από επίθεση που δεν δημιουργεί ούτε φάση δεν μπορείς να μιλάς για ομάδα. Απλό. Ο Ατρόμητος δεν έχει καλύτερες μονάδες από μας, αλλά η εικόνα του παιχνιδιού μιλά από μόνη της. Συγχαρητήρια στον Ατρόμητο και ντροπή για την ομάδα μας, -που δεν υπάρχει και που δεν θέλει να μάθει από τα λάθη της-. Για μένα όλη η ανάλυση του αγώνα βρίσκεται σε αυτές τις δύο φράσεις. Νομίζω πως πολλοί από τους παράγοντες μας είναι πολύ ΜΙΚΡΟΙ για το βάρος της φανέλας. Από τον Καρυπίδη μέχρι και τους παίκτες. Τι μας λείπει; Ακριβώς ότι είχε απόψε ο αντίπαλος. Άγνωστοι σχετικά παίκτες αλλά ΟΜΑΔΑ που αμύνεται, επιτίθεται κλπ.

Δεν είδα ακόμη τίποτε, αλλά αν έβαλε τον Γκάμα 10άρι -που είναι καλός ΚΑΙ σε αυτό τον ρόλο, το Κολάσο τι να κάνει; Δεν το έχει ούτε αριστερά ούτε δεξιά. Από την άλλη ο Ματίγια είναι 8άρι και δεν κάνει για 10άρι κι άστα να πάνε. Παντελίδη, σπάστε και ξαναρίξε. Βγάλε τον Κολάσο μπας και βρεθεί καμιά λύση. (6 μήνες τώρα δεν έκανε πουθενά, τώρα θα του βρούμε θέση;) Νομίζω πως τζάμπα πετάμε στα σκουπίδια ένα ημίχρονο για να μας κάτσουν κάποιοι παίκτες. Πάντως αισιοδοξώ, ο Ατρόμητος δείχνει να παίζει ανοικτά κι αυτό δίνει διαδρόμους. Πρέπει όμως να είμαστε αποτελεσματικοί. Νομίζω πως αυτό θα ξεκινήσει σύντομα, με τον Ματίγια μπροστά από τα δύο αμυντικά χαφ.

Δεληζήσης ή Βέλεθ. Ανάλογα ποιος ανεβαίνει στα στημένα.

Νομίζω κι εγώ πως ο Μπάσα και ο Τζανακάκης έχουν θέση στην 11άδα της Κυριακής (αν και θέλουμε ταχύτητα πίσω αφού ο Κουλούρης μπαίνει σε όλες τις φάσεις). Ο Κολάσο είναι καλός αμυντικά αλλά εμείς θέλουμε ένα δημιουργικό μεσαίο. Κι ο Μαρτίνες θα λείπει. Πάντως ισχύει αυτό που λέει ο Δημήτρης. Θέλουμε οπωσδήποτε νίκη σε ένα ισάξιο αντίπαλο για να μπορούμε να ελπίζουμε για Ευρώπη.

Το ίδιο λέω κι εγώ. Δεν έχω δει τον Ατρόμητο και δεν μπορώ να έχω γνώμη. Είδα τον Άρη αλλά αυτός θα έλεγε πως είναι το μεγαλύτερο ερωτηματικό του αγώνα. Ο Ατρόμητος είναι ΠΙΟ ΟΜΑΔΑ από τον ΠΑΟ (λένε) κι αυτό δεν αποπνέει αισιοδοξία. Μόνο ευχάριστο ίσως πως είμαστε σχετικά καλύτεροι στα εκτός -επειδή ανοίγεται ο αντίπαλος κι είμαστε γρήγοροι στην αντεπίθεση- αλλά ποδοσφαιρικά φλύαροι. Αν μας βγουν τα στημένα ίσως και να έχουμε κάποιο γκολ, αλλά ότι κι αν πούμε αυτή τη στιγμή θα ήταν υποθέσεις κι ευχολόγιο. Και η νίκη θέλει πλάνο και ψυχή στο χορτάρι. Κι αυτά υπάρχουν ως ένα βαθμό, αλλά δεν ξέρω αν είναι αρκετά.

Συμφωνώ κι εγώ. Άλλωστε το είπαμε και πριν. Η επικράτηση στο κέντρο θα έδινε τη νίκη, Πρέπει όμως να το δούμε κι αλλιώς. Αφού όντως έχουμε τεχνίτες κι όχι ξυλοκόπους θα έπρεπε να είχαμε το γκολ εύκολα και αποτελεσματικά αντί να γανιάζουμε να το βρούμε, ή πιο σωστά να μας το δώσει ο αντίπαλος. Κι αυτό μιλά από μόνο του. Α-υ-τ-ο-μ-α-τ-ι-σ-μ-ο-ί. Δηλαδή συνοχή στην ομάδα. Δηλαδή προπονητής αφού μονάδες υπάρχουν. ΟΚ. Επιτρέπεται όμως μια τέτοια ομάδα να κάνει ΤΟΣΑ λάθη; Τι φταίει λοιπόν; Μάλλον η κακή ψυχολογία. Η ομάδα πρέπει να "ξεμπουκώσει" (Το πρώτο για μένα, καθώς μας λείπουν κι άλλα πολλά που θα πρέπει να βελτιωθούν). Αν ήμασταν αποτελεσματικοί, τότε, είμαι σίγουρος πως θα φτάναμε στο 90' και η ομάδα λογικά θα ήταν μπροστά με 3-0. (Γιατί, ναι μεν ο ΠΑΟ είναι καλός στο τρόπο που παίζει, αλλά αν του βρεις τις αδυναμίες του μπορεί άνετα να χάσει και με πανωλεθρία. -Και τώρα που τον είδα τον αγώνα, νομίζω πως υπήρχε αυτή η προοπτική ήδη από το 1ο ημίχρονο, που πελαγοδρομούσε να βρει διαδρόμους στο γήπεδο. Πλην όμως του χαριστήκαμε και του δώσαμε και τον αγώνα, όπως είπατε κι εσείς). Αν λοιπόν νικούσαμε με 3-0 με την ίδια ομάδα θα λέγαμε τώρα πόσο ομαδάρα γίναμε βρίσκοντας εύκολα δίκτυ. Και πόσο "χάρτινος" έμοιαζε ο αντίπαλος που όλοι θαυμάζουν. Κι εδώ για μένα είναι ο αντίπαλος. Το καθαρό μυαλό που δεν το έχουμε λόγω εκνευρισμού -που τόσο σωστά το ανέφερε ο Αλέξανδρος-. Γιατί όλες αυτές οι παθογένειες θα μας διέφευγαν. Αν εξαιρέσουμε το σκορ που τώρα το ξέρουμε η ομάδα δεν ήταν κακή. Κακή έγινε από τη στιγμή που ξεκίνησε τα παιδαριώδη λάθη. Πιέζεις μέχρι να έρθει το 1ο γκολ. Άντε και το 2ο αφού ο αντίπαλος θα ανοιχτεί. ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΛΟΓΟ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ. Απλό είναι. Μετά το 2ο γκολ του δίνεις χώρο. Αφού έχεις εξασφαλίσει την στραβή. Τόσο απλό είναι το ποδόσφαιρο. Πώς τα καταφέρνουμε δηλαδή να κάνουμε τη ζωή μας δύσκολη;

Είδα μόνο τα τελευταία λεπτά του αγώνα οπότε η γνώμη μου αντλείται από αυτό το κομμάτι του. Ξέρουμε πως τα ντέρμπι κρίνονται είτε από την σφυρίχτρα, είτε από την τύχη. Τούτο έκατσε στο Χ. Που για μένα είναι μια ήττα κι αυτό, μικρότερης όμως σημασίας. Μπορεί όμως να μετατραπεί σε απόλυτη ήττα αν δεν δούμε κατάματα την πραγματικότητα. Πως η γκαντεμιά ή η τύχη δεν είναι ουρανοκατέβατη, αλλά προϊόν των πιθανοτήτων. Ο ΠΑΟ σκοράρει 1 γκολ σε κάθε 5 τελικές φάσεις κι ο Άρης μόλις σε 11 (ή 13 αν θυμάμαι καλά). Συνεπώς πόσο τυχαίο είναι η κεφαλιά του Βέλεθ να πάει δοκάρι και έξω και ο ΠΑΟ την ΚΑΜΙΑ ευκαιρία -του ατυχούς πέναλτι- να του δώσει την νίκη; (Πάντα από την σκοπιά της στατιστικής). Διότι όλο το πλάνο του Δώνη αποσκοπεί να προκαλέσει το λάθος στην άμυνα κι αυτό να τον μετουσιώσει σε γκολ. Όσο τέλεια και να είναι η ομάδα, ΕΝΑ λάθος θα το κάνει. (Πιθανότητες 99 στα 100). Αν πάλι θελήσουμε να το δούμε από πλευράς τεχνικής πόσο «τυχαίο» είναι το γεγονός να βλέπουμε ξανά και ξανά το ίδιο έργο; (Γιάννινα, Πάοκ, Ολυμπιακός και ΠΑΟ; Δηλαδή 4 στα 12 ή 30%). Οπότε ήττα για μένα είναι να μη διαβάσουμε σωστά τα διδάγματα του χθεσινού αγώνα και να αρκεστούμε στην μεμψιμοιρία πως μας φταίει για όλα η τύχη. Εμείς την προκαλούμε. Ξεκάθαρα. Κι αν δεν διορθώσουμε αυτά τα λάθη φοβάμαι πως θα το ξαναβλέπουμε το έργο όσο πιπιλάμε τη δικαιολογία της γκαντεμιάς. Το ματς για μένα κρίθηκε με την αλλαγή του Γκαρσία από τον Μαβράι *. Γιατί δείξαμε στον αντίπαλο πως πολεμάμε για το μηδέν στην άμυνα κι όχι για την νίκη. Εξηγούμαι: Βάζεις ένα βαρύ σέντερ μπακ που είναι καλός για το ψηλό παιχνίδι(;;? Για να πάρει τις κεφαλιές από ποιον; Ο ΠΑΟ παίζει συρτά στην επίθεση. Αλλά το χειρότερο είναι πως επιθετικά όλες τις αντεπιθέσεις σου τις μετέτρεψες σε άσφαιρα πυρά. Καθώς ο Γκάμα με τον Γκαρσία απέναντι σε 4 και 5 ακόμα αντιπάλους είναι σε θέση να φτάσουν στο γκολ. Πιθανότητες γι' αυτό πάνω από 50%, αφού είναι όπως και να έχει το πράγμα ο αντίπαλος 8 στις 10 επιθέσεις θα τις χάσει και η μπάλα θα έρθει στα πόδια των επιθετικών σου. Κι αυτό ακριβώς έγινε. Μέτρησα τουλάχιστον 4-5 αντεπιθέσεις από τον Γκάμα που όμως ήταν απελπιστικά μόνος. Ενώ αμυντικά δεν είμαι καν σίγουρος πως ο Μαβράι ακούμπησε την μπάλα. Κατά συνέπεια η αλλαγή ήταν πέρα για πέρα λάθος αν συνυπολογίσουμε και τον άλλο παράγοντα της ψυχολογίας. Που με την αλλαγή αυτή είναι σαν να λέμε στον αντίπαλο «εγώ τώρα υποχωρώ, κάνε εσύ παιχνίδι». Διότι η παθητική στάση είναι ότι χειρότερο γι' ότι επιδιώκουμε. Θα αρκεστούμε όμως σε αυτά για να δούμε αν υπάρχει κι ότι καλό προέκυψε από το παιχνίδι. Κι αυτό είναι μια μεγάλη βελτίωση σε κάποια μικρά πράγματα. Το πρώτο είναι η εξαίρετη κίνηση του Βέλεθ στην αντίπαλη περιοχή στα στημένα όπου ο Ματίγια ζωγραφίζει. Βρίσκει τον επιθετικό μας ωσάν να είναι εντελώς αμαρκάριστος. Φάση βεβαίως που δουλεύτηκε αρκετά στην προπόνηση. Το τέλειωμα της φάσης όμως κακό με τον ΟΦΗ κι ατυχές, αλλά άψογο με τον ΠΑΟ. Κατά δεύτερον ο Γιουνές καταφέρνει να ξεμαρκάρεται μέσα στην αντίπαλη περιοχή κι αυτό φυσιολογικά θα έπρεπε να μεταφράζεται σε γκολ πλην εξαιρέσεων. ( Πχ στην ίδια φάση η φανέλα του βρήκε την μπάλα όχι όμως και το σώμα του. 9 στις 10 τέτοιες φάσεις είναι γκολ και από τον πιο αδαή). Συμπέρασμα: Ψάχνουμε το εύκολο γκολ και από ότι φαίνεται δεν ήμαστε μακριά. Ωστόσο θέλει να δουλέψουμε στις προπονήσεις. Ομάδα δίχως αποτελεσματικότητα στην επίθεση είναι ποδοσφαιρική φλυαρία. Αρέσει μόνο στους αντιπάλους. Αν θέλουμε Ευρώπη θα πρέπει να καθαρίζουμε τα ματς από νωρίς. Κι αυτό θέλει πνεύμα νικητή. Κάτι που μπορούμε να το πάρουμε από τις μάχες μας με τους «μικρούς» της κατηγορίας γιατί αυτοί καθορίζουν την βαθμολογία περισσότερο από ότι τα ντέρμπι. ΥΓ * Ήθελα να γράψω τις σκέψεις μου πριν δω τις δικές σας και πριν ακόμη δω το ματς.

Τώρα κατάλαβα πως λες για τον συμπολίτη. ? Νόμισα πως ήταν Τούρκοι από την ...Τουρκία. Εντάξει. Κι εμείς εκδράμωμεν, για να στηρίξουμε την ομάδα, αλλά δεν το λες πως κουβαλάμε πάνω μας μόνο πολιτισμό. Η μπαλίτσα έχει πολλούς αρρώστους. Ένθεν, εκείθεν και της πόλεως και της χώρας.

Συμφωνώ με όλους σας. Άλλωστε το είπα: Εν ολίγοις δηλαδή ζητώ μια "άλλη" ομάδα. Κι αυτό δεν γίνεται. Γι΄αυτό και βρίσκω την δική σας σκέψη πολύ πιο εφικτή. Για να είμαι πιο ακριβής το έβλεπα για ένα 20' στις αρχές κάθε ημιχρόνου, όσο να μας δώσει η πίεση αυτή ευκαιρίες για γκολ. Ο ΠΑΟ πίσω δεν είναι καλός και γίνεται χειρότερος όταν πιεστεί στην άμυνα του. Όπως και να έχει όμως το ζητούμενο είναι να κυριαρχήσουμε στο κέντρο ώστε να κοπεί ο αντίπαλος στα δυο. ΥΓ. Γεια σου βρε Δημήτρη. Δεν πρόλαβα να σε χαιρετίσω. Ειλικρινά χαίρομαι πολύ που σας ξαναβρίσκω. Να συνεχίσουμε ότι αφήσαμε στη μέση παλιά.

Αυτό ακριβώς θα ήθελα να αποφύγω. Ένα γεμάτο κέντρο που μας πάει σε ποδόσφαιρο αλάνας. Εμείς θέλουμε ποδόσφαιρο σε όλο το γήπεδο, γιατί δεν έχουμε ούτε τα πνευμόνια, ούτε το πρέσσινγκ το δικό τους. Από πλευράς μου θεωρώ ότι οι 2 δικοί μας μέσοι είναι αρκετοί να εξουδετερώσουν τους 2 δικούς τους, λόγω εμπειρίας. Εδώ όμως μας διαφεύγει κάτι. Πως ο Μπουζούκης και ο Χατζηγιοβάνης αλληλοσυμπληρώνονται και στο αμυντικό και στο επιθετικό κομμάτι. Κατεβαίνουν χαμηλά και οι δυο και η πρώτη μπαλιά πηγαίνει σε όποιον είναι ελεύθερος. Το δικό μας πρόβλημα δεν είναι στο ανασταλτικό, αλλά στο δημιουργικό τομέα. Έβλεπα τον Μαρτίνες σαν επιτελικό γιατί κάνει πιο γρήγορη την ανάπτυξή μας κι αυτό δεν το έχει ο Ματίγια. Ας πούμε 8άρι τη θέση του δημιουργικού μέσου και 10άρι του επιτελικού. Η λογική του Αλέξανδρου είναι απόλυτα βάσιμη. Ως θεωρία ναι, τούς έχουμε τους παίκτες για τους συγκεκριμένους ρόλους σε ότι αφορά την 4άδα των μέσων, αλλά στην πράξη μας λείπει η δυάδα των περιφερειακών παικτών. Έχουμε μόνο τον Ντιγκινί και κανένα άλλο. Αφού ο Γιουνές είναι κλασσικό φορ περιοχής και τρομερά αργός ως περιφερειακός επιθετικός. Συνεπώς το 4-4-2 λειτουργεί μόνο κατά περίσταση κι όποτε ο Γκάμα συγκλίνει από τα άκρα να βρει τον Μ. Γκαρσία και οι υπόλοιποι βλέπουν τέρμα. (Δίδυμο ευρωπ. προδιαγραφών που όμως παίζουν μακριά ο ένας με τον άλλο). Αν πάλι βάλεις τον Ντιγκινί με τον Γκάμα σε αυτή την 2άρα των επιθετικών, τότε από τη μια δεν χωρά ο Γιουνές και από την άλλη ποιος θα μπει δεξί εξτρέμ; Ο Κωνσταντινίδης; Τέλος πάντων να μη το κουράζω. Και η δική μου πρόταση μπάζει και η δική σας σκέψη ευσταθεί. Οπότε το κριτήριο επιλογής του σχήματος είναι ο αντίπαλος. Πονά στην άμυνα, δεν σταματιέται από το κέντρο και μετά. Γι' αυτό και είπαμε για πρέσσινγκ ψηλά. Εφαρμογή του δόγματος Κούπερ. Ο Γκάμα, και ο Ματέο το έχουν. Αλλά πρέσινγκ ψηλά σημαίνει πως όλοι μαρκάρουν μεταξύ αντίπαλης περιοχής και κέντρου κι όχι 1 ή 2 περιστασιακά. Να μη περάσει η μπάλα το κέντρο. Κι αυτό δεν το κάναμε καθόλου φέτος. Γι' αυτό και δεν έχουμε το εύκολο γκολ. Αφού δεν έχουμε λάθη των αμυντικών που θα μας δώσουν τις ευκαιρίες. Αυτό είναι το πρώτο κενό που αφήνει το δικό μου σκεπτικό. Το 2ο είναι πως δεν συνηθίσαμε να βλέπουμε τον Σιώπη τόσο χαμηλά για να μπλοκάρει το αντίπαλο 8άρι. Θέλει επίσης κάποιον επάνω στο 6άρι -γι' αυτό έβλεπα τον Κολάσο σε αυτόν τον ρόλο αφού τυχόν λάθος θα τον φέρει κοντύτερα στον Γκάμα-. Από την άλλη όμως ο Βέλεθ δεν χρειάζεται να παίξει μαν-του-μαν κάποιον συγκεκριμένο. Γιατί ο ΠΑΟ παίζει χαμηλά την μπάλα, οπότε τα δικά ψηλά κορμιά είναι χρήσιμα μόνο για τα στημένα. Εν ολίγοις δηλαδή ζητώ μια "άλλη" ομάδα. Κι αυτό δεν γίνεται. Γι΄αυτό και βρίσκω την δική σας σκέψη πολύ πιο εφικτή. Αλλά είπαμε. Εμείς ιδέες λέμε. Αρμόδιος για το στήσιμο της ομάδας είναι ο προπονητής που βλέπει τους παίκτες από κοντά και ξέρει πολύ καλύτερα από μας πιο σχήμα μπορεί να αποδώσει καλύτερα.

Εγώ τους είδα με τον Πάοκ στην Τούμπα (από την τηλεόραση εννοείται). Γιατί ήθελα να δω τι θα αντιπαραθέσει ο Λουτσέσκου στα τρεξίματα τους. Αυτό που είδα όμως κάνει τον ΠΑΟ μεγάλη ομάδα και μαζί ευάλωτο. Το πρώτο γιατί ως νέοι νόμιζα πως θα ήταν σοφτ παίκτες. (Κάτι που σε ένα παιχνίδι, όπου αντιπαρατίθεται η δύναμη με την ταχύτητα, νικητής βγαίνει η δύναμη. Δλδ ο "νόμος της Τούμπας" όπως λένε κομψά την συνδρομή της σφυρίχτρας. (Κι αυτό συνέβη. Ολοκάθαρο πέναλτι υπέρ του ΠΑΟ το έκαναν γαργάρα όλοι) Όσα είδα όμως ήσαν το αντίθετο από το αναμενόμενο. Ο ΠΑΟ δεν είναι καθόλου, μα καθόλου σοφτ και ο συμπολίτης έβγαλε πνευμόνι που δεν περίμενα ποτέ να το δω. Και προβληματίστηκα. Τι διόρθωσαν κι οι δυο τους και πέταξαν έξω τα προγνωστικά μου; Η απάντηση απλή. Ο Λουτσέσκου μπλόκαρε την μεσαία γραμμή του ΠΑΟ και το transition δεν δούλεψε όπως θα ήθελαν. Αυτό που βλέπαμε όλοι στο παιχνίδι ήταν ένα ΠΑΟΚ να τρέχει και τους άλλους να τον ακολουθούν. Επιθετικά ο ΠΑΟ ήταν σχετικά άσφαιρος, όχι γιατί ήταν ο αντίπαλος του καλύτερος, αλλά γιατί δεν έφτανε η μπάλα στους επιθετικούς του. Το θέμα όμως είναι το δικό μας παιχνίδι. Και για να καταστρωθεί μια κάποια στρατηγική θα πρέπει να δούμε σε βάθος τον αντίπαλο. Ο ΠΑΟ έχει πολλά καλά. Έχει για παράδειγμα: - Κοντά τις γραμμές του, ώστε η αλληλοκάλυψη να είναι εύκολη. - Γρήγορες μεταβιβάσεις, άρα μικρό κράτημα της μπάλας που περιορίζει πολύ το προσωπικό λάθος. - Ασταμάτητο passing game, στο οποίο βοηθάει πολύ η κίνηση όλων των παικτών χωρίς τη μπάλα. - Ντουμπλαρίσματα και στα δύο άκρα, με τους πλάγιους μεσοεπιθετικούς να καλύπτουν κάθε άνοδο των -αντίστοιχων- μπακ. κλπ. κλπ. Ποιες οι αδυναμίες του; Δεν υπάρχουν! Γιατί όταν έχεις αυτές τις αρετές σε τι υπολείπεσαι; Εντάξει υπερβάλλω. ? Πιο ακριβές είναι να πούμε πως οι αδυναμίες του δεν είναι ορατές. Και η πρώτη από αυτή είναι πως ...δεν υπάρχει πλάνο, πέραν αυτού του βλέποντας και κάνοντας από το λάθος του αντιπάλου και μετά. Γι' αυτό λονδρέζε φίλε μου αναφέρθηκα στον Μπάσα. Μόνο στο ματς με τον ΟΦΗ μέτρησα κάποια στιγμή 4 στις 4 λάθος μεταβιβάσεις από τον Μπάσα. Γιατί έπαιρνε την μπάλα με την πλάτη στον αντίπαλο κι όχι μπροστά του. Και αυτό δεν πρέπει να γίνει σε καμία περίπτωση σε τούτο το ματς. (Στατιστικά άκουσα πως ο ΟΦΗ είναι η 2η καλύτερη ομάδα στα ριμπάουντ 2ης μπαλιάς -νομίζω το είπε ο Παντελίδης, και αυτό με χαροποιεί πολύ. Γιατί υπάρχει επιτελείο πίσω του να βοηθά τον κόουτς και να διαβάζει τον αντίπαλο. Τούτο ΔΕΝ ΤΟ ΕΙΧΑΜΕ παλιά). Αν λοιπόν η πρώτη αυτή ομάδα είναι ο ΠΑΟ -γιατί εκεί μας πάει η λογική- τότε τα λάθη από πλευράς μας απαγορεύονται δια ροπάλου. Για να μη σας πρήζω όμως θα τα βάλω όλα στην ίδια μαρμίτα. Κίνηση πρώτη: Συνεχές πρέσσινγκ ψηλά. Ο Σιώπης να γίνει η κολτσίδα του Μπουζούκη (αυτός νομίζω πως παίρνει την πρώτη πάσα από την άμυνα) και ο Κολάσο του Χατζηγιοβάνη που κάνει το παιχνίδι του ΠΑΟ. (Μπορεί και να είναι το ανάποδο, αλλά αρειανός είμαι κι όχι βάζελος). Εδώ να πούμε το εξής: Ο Κολάσο είναι πολύ καλός παίκτης. Αμυντικά όμως είναι εξαιρετικός. Βοηθάει όμως το όβερλαπ με τον ακραίο αμυντικό και δεν ακολουθεί τον παίκτη στο κέντρο. Επειδή όμως αλλάζει συχνά θέσεις με τον Γκάμα μπορεί να πάρει μαν-του-μαν τον ένα από τους 2 μέσους του ΠΑΟ. Όχι πάντα. Όταν χάνουμε την μπάλα. Αν το κάνει αυτό πιστεύω η αξία του θα εκτοξευτεί. Ας μη μακρηγορώ όμως. Είμαι βέβαιος πως ένα πρέσσινγκ ψηλά, μεταξύ κέντρου και μεγάλης περιοχής θα κόψει τον αντίπαλο στα δύο. Εξουδετέρωση του δίδυμου Μπουζούκη-Χατζηγιοβάνη σταματά τον χείμαρρο των πιτσιρικάδων εν τη γεννέσει του. Ο ΠΑΟ σβήνει μηχανές. Κίνηση δεύτερη: Κανένα λάθος, ει δυνατόν (ΟΚ είναι δύσκολο, γιατί τελευταία τα λάθη μας υπερπλήθυναν κι αυτό δεν μπορεί να αλλάξει από τη μια στιγμή στην άλλη). Η λύση σε αυτό είναι πιο κοντά οι γραμμές και οι σίγουρες οι πάσες. Ωστόσο αυτό με τις αραιές γραμμές μπορεί να γίνει και πλεονέκτημα μας, σε σχέση με αυτές του αντιπάλου όσο έχουμε εμείς την μπάλα στα πόδια. Γιατί: α) με το στενό πρέσσινγκ ψηλά, οι αντίπαλοι κατεβαίνουν πιο χαμηλά για να πάρουν μπάλες, κι αυτό δεν τους κάνει άμεσα επικίνδυνους. β) απλώνει παιχνίδι σε όλο το γήπεδο. Κι αν αυτό συνδυαστεί με μεγάλες μπαλιές στην πλάτη των μέσων του αντιπάλου (ο Ματίγια την έχει την μακρινή μπαλιά και ο Γκάμα, ο Ντιγκινί ή/και ο Μαρτίνες, μπορούν να παίρνουν την μπάλα κατευθείαν από την άμυνα) δίνει την δυνατότητα να παρακάμπτεται το κέντρο. Αποτέλεσμα: εσύ δεν κουράζεσαι ιδιαίτερα και ο αντίπαλος τρέχει και δυσκολεύεται να φτάσει. Σκοπός μας να υπερισχύσουμε στο κέντρο, καθώς εκεί κατά την γνώμη μου θα κριθεί το ματς.

Totally agree my friend ukworm about a must win and the squad. (Except Basha, maybe Κι αυτό γιατί βρίσκω πως έχει ανάγκη από καθαρό μυαλό. Συμφωνώ ωστόσο. Σπουδαίος παίκτης, φιλότιμος, υπάκουος, κλπ Αλλά τα ντέρμπι θέλουν άλλες παραμέτρους να ληφθούν υπόψη. Όπως η ακρίβεια στην πάσα -κι εδώ ο Μπάσα δεν διανύει και την καλύτερή του περίοδο-, οπότε ο Σιώπης, χωρίς να είναι καθόλου καλύτερος του τεχνικά, είναι τραχαντήρι και ανασταλτικός. Το πρόβλημα ωστόσο είναι πως ο Μπάσα παίρνει την πρώτη πάσα από την άμυνα. Δηλαδή η αρχή του transition και ο νούμερο ένα στόχος για τους αντιπάλους. Που σημαίνει πως ο Δώνης αυτόν θα ζητήσει από τους μέσους του να βγάλουν απ' τη μέση. Οπότε η πιο έξυπνη κίνηση για μας είναι να ανακατέψεις την τράπουλα ώστε οι μπερδευτούν οι αντίπαλοι, έστω και για ένα ημίχρονο. Ο Σιώπης βέβαια δεν ενδεικνύεται για αντικαταστάτης του σε αυτό τον ρόλο, κάτι που θα το αναλάβει ο Ματίγια (ευτυχώς έχουμε λύσεις στο κέντρο). Τώρα που το λέω νομίζω πως ο Γιουνές ίσως και να ξεκινήσει από την αρχή. Κι αυτό γιατί, ναι μεν καλύτερος ήταν ως αλλαγή με τον ΟΦΗ, αλλά εδώ ψάχνουμε το κεφάλι του. Και ο Ματίγια το βρίσκει. (Στα υπόψη επίσης και πως ο Γιουνές ήταν καλός με τον ΟΦΗ γιατί δεν έπαιξε σαν φουνταριστός -πλην της περίπτωσης του δοκαριού του Ματέο, που έσπασε την μπάλα αριστερά του. Όπως βλέπεις η αλλαγή παίκτη φέρνει αναπόφευκτα και αλλαγή στο στυλ παιχνιδιού. Κι εδώ θέλουμε να πετύχουμε αυτό που έχει και ο τωρινός μας αντίπαλος. Μπάλες στην πλάτη της άμυνας). Αλλά παιδιά θα το πω. Για μένα ο φετινός ΠΑΟ είναι η καλύτερη ομάδα του πρωταθλήματος. (Τονίζω το "ομάδα"). Χωρίς αυτό όμως να σημαίνει πως δεν είναι ευάλωτη. Και για μένα είναι. Αρκεί να προσέξουμε 2-3 πράγματα. (Θα τα πω λίγο αργότερα...)

Enemy agaist whom? Aris, I suppose. In that case, don't you find a bit stupid defining only one enemy, since in Super Leage there are 16 teams? What about the other 14 teams? Are they all of them friends? Or the only enemy for you is the one of the upcoming match? The only enemy to me is the team that destroys football for a good result. But this year Aris proved that isn't that king of team. Ever though the majority of Aris funs want that badly. Anyway, my friend, I'm really happy to meet you here, in this chat room. Your nickname rings me a bell, but I don't remember you. (It might be the ageing, you know...)

Είδα το παιχνίδι και δεν θα έλεγα πως είδα κάτι διαφορετικό από άλλες φορές, πλην της μαχητικότητας των παικτών στο 2ο ημίχρονο. Δεν έχουμε το εύκολο γκολ κι αυτό παίζει με τα νεύρα μας. Γιατί η κατοχή από μόνη της είναι ανούσια και παραπλανητική της εικόνας που ΄χει η ομάδα μας. Κάτι που φάνηκε και πάλι με το γκολ των γηπεδούχων κόντρα στην ροή του αγώνα. Ο Άρης τις ευκαιρίες, ο αντίπαλος το γκολ. Έργο που το είδαμε πολλές φορές. Με με τα Γιάννενα, με τον Πανιώνιο, με τον Πάοκ, τον Ολυμπιακό κι ως ένα βαθμό και με την ΑΕΚ. Ένα κρύο γκολ που απορυθμίζει τους παίκτες κι αυτομάτως η αξιοπρεπής ομάδα που έβλεπες μέχρι εκείνο το σημείο, μετά την καρπαζιά μετατρεπόταν σε ναυάγιο κι έλεγες πότε να τελειώσει ο εφιάλτης. Για μένα δεν ήμασταν καλοί εχθές. Οι ίδιες παθογένειες μας θύμιζαν πως επιμένουμε να μη βάζουμε μυαλό κι αυτό πρέπει να το καταλάβουμε κάποια στιγμή πως αποθαρρύνει τον κόσμο. Υπάρχει όμως και κάτι που μου αρέσει σε μας. Κι αυτό είναι πως είμαστε "καθαρή" ομάδα. Δεν προσποιούμαστε τραυματισμούς να κερδίσουμε χρόνο, δεν μαρκάρουμε βρώμικα, δεν κοροϊδεύουμε τον θεατή. Κάτι που μπορεί να το δει κανείς και από τα highlights. Τραυματίζονται ο Βέλεθ και ο Βουό λίγα λεπτά πριν το τέλος και οι παίκτες μας τρέχουν να βοηθήσουν τον αντίπαλο. Ζητούν άμεσα τον γιατρό να τους βοηθήσει αδιαφορώντας που είναι πίσω στο σκορ. Ε, αυτό είναι το ποδόσφαιρο που γουστάρω. Η άμιλλα. Το αποτέλεσμα έρχεται σε δεύτερη μοίρα κι ας καιγόμαστε για τη νίκη. Όπως και ο αντίπαλος εξάλλου. Κι απάνω που όλα δείχνουν πως ο χρόνος πλέον κυλά σε βάρος μας, στα τελευταία λεπτά κάτι αλλάζει. Κι αυτό θαρρώ πως ήταν το φιλότιμο και το πείσμα που μετέδωσε ο Γιουνές στους υπόλοιπους παίκτες! Η σπίθα έγινε φωτιά κι όλα έδειχναν πως ο Άρης δεν θα φύγει χαμένος από το γήπεδο. Το ένοιωθαν όλοι. Από τον πάγκο του ΟΦΗ μέχρι και τον κόσμο του. Κι έτσι έγινε. Ο Άρης κτύπησε ακριβώς αυτό που φοβόταν ο προπονητής τους. Το ψηλό παιχνίδι και την αναμπουμπούλα της στιγμής. Η μπάλα με ένα περιπετειώδη τρόπο μπαίνει στα δίκτυα και ΟΛΟΣ ο πάγκος του Άρη ζητά από τον Γιουνές το 2ο γκολ της νίκης. Λες και κάτι τέτοιο είναι το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου για τα υπόλοιπα 3 λεπτά που απομένουν. Τώρα όμως όλοι το περίμεναν. Ήταν θέμα χρόνου. Κι έτσι έγινε. Ο Γιουνές σηκώθηκε πιο ψηλά από όλους και η μπάλα ξαναπήγε στο δοκάρι, αλλά αυτή τη φορά η πορεία της διάλεξε το δίκτυ κι όχι την εξέδρα. Τώρα τι είναι αυτό που κάνει την μπάλα να διαλέγει από μόνη της την πορεία που θα πάρει, δεν ξέρω. Με τον Πανιώνιο διάλεξε να περάσει στην εστία μας περνώντας από την τρύπα της βελόνας και με τον ΟΦΗ στο 90φεύγα η μπάλα, μετά το 5ο δοκάρι τσούλησε στο δίκτυ. Βγάλε άκρη. Η εξήγηση που δίνω εγώ είναι η ψυχολογία. Η οποία είναι το βαρόμετρο της ομάδας μας. Ένας παίκτης να αποσυντονιστεί, όλη η ομάδα απορυθμίζεται. Ένας καίγεται από το πείσμα για τη νίκη κι όλη η ομάδα πυρπολείται αγωνιστικά και τον ακολουθεί. Λες κι ενδιάμεσο δεν υπάρχει. Τούτο το ομοθυμαδόν όμως μας πάει την απόδοση της ομάδας πότε στα κάτω και πότε στα πάνω της. Κι αν ο προπονητής μας το εντοπίσει τότε ίσως και να έχει εύκολο έργο. Γιατί ένα κρίκο να πιάσεις, όλη την αλυσίδα θα είναι στα χέρια σου. Θέλει όμως τέχνη. Κι εύχομαι ο Παντελίδης να βρει τον τρόπο να το μεταδώσει στους παίκτες του. Για να γουστάρουμε επιτέλους μια ομάδα που εκτός από θέαμα θα έχει και το αποτέλεσμα. ΥΓ. Τα αρνητικά σημεία μας δεν περιορίζονται βέβαια σε αυτό το ένα που αναφέρθηκα. Αλλά για μένα κι ένα στραβό να διορθώνουμε κάθε φορά θα είμαι παραπάνω από ευχαριστημένος.

Ρε παιδιά μας βγήκε η ψυχή! Μία επίσκεψη των γηπεδούχων ένα γκολ. Εμείς 2 δοκάρια και συνεχή πίεση, τίποτε. Ακόμη και η ισοφάριση είχε 2 ακόμη δοκάρια και το γκολ της νίκης άλλο ένα. Έλεος. Τα νεύρα μας δηλαδή. Τέλος πάντων μπράβο για την μαχητικότητα των παικτών. Τα αρνητικά πολλά, αλλά εμείς θα κρατήσουμε αυτό το ένα που μας έδωσε τη νίκη. Απλά μπράβο.

Welcome Ray to Aris crazy mentality. You can loose by only one attack, you may win in 2 minutes. Depends on what you believe to happen. You believed, you got it. Happy to hear of you in such a great moment.

Ημίχρονο και 0-0. Δυστυχώς η ομάδα δεν βελτίωσε την εικόνα του. Οι γραμμές είναι αρκετά μακριά η μια από την άλλη ενώ υπάρχουν τρεξίματα αλλά όχι πίεση. Κάτι που θα αλλάξει στο 2ο ημίχρονο. Δεν βλέπω τον Μπάσα καλό στο ρόλο του κι ίσως θα είναι ο πρώτος που θα δώσει την θέση του στον Ματίγια. Αλλά στο μυαλό του προπονητή είναι μόνο ο ίδιος. Εμείς εικάζουμε.

Αν θέλουμε να προσεγγίσουμε την αλήθεια για την καθίζηση της ομάδας θα πρέπει νομίζω να δούμε τι πήγε στραβά μετά τις πρώτες 3 αγωνιστικές. (Κάπου εκεί το εντοπίζω εγώ). Κι αυτό συνδέεται με την είσοδο του Σιώπη στην βασική 11άδα. Κάτι που έπρεπε να γίνει γιατί πλέον αύξανε κατακόρυφα η δυναμικότητα των αντιπάλων. Ο Μπάσα και ο Ματίγια των 3 πρώτων αγωνιστικών ήταν ένα καταπληκτικό δίδυμο στο δημιουργικό κομμάτι. Αμυντικά όμως υστερούν και οι 2. Οπότε η λύση του Σιώπη καπάρωνε την μια από τις δύο θέσεις της 11ας. Έτσι το δημιουργικό κομμάτι έμεινε μισό. Γιατί Μπάσα και Ματίγια αλληλοσυμπληρώνουν ο ένας τον άλλον και από μόνος του κανένας από τους δύο δεν κάλυπτε τις απαιτήσεις του ρόλου. Εδώ θα κάνω μια παρένθεση. Πιστεύω ακόμα πως στην μεσαία γραμμή η ομάδα μας έχει το καλύτερο ρόστερ σε όλη την σούπερ λινγκ από πλευράς μονάδων. Σαν σύνολο όμως δεν υπάρχει χημεία μεταξύ τους (προσθέστε σε αυτούς Ιντζόγλου, Μαρτίνεζ και Παυλίδη). Ειδικά ο Ματίγια θα έλεγα πως είναι πολυτέλεια για τον Άρη επειδή είναι παίκτης 2 σε ένα. Αφού παίζει πολύ καλά και σαν 6άρι και σαν 10άρι (γι' αυτό άλλωστε τον ήθελε ο Ερέρα). Πλην όμως δεν είναι 8άρι. Βλέπει γήπεδο, κάνει παιχνίδι ελέγχει τον ρυθμό, κι αυτά τον κάνουν αργό, αλλά πιο ακριβή στις μεταβιβάσεις του. Οπότε ο Ερέρα έκτισε την ομάδα με ακραίους μπακ που μετατρέπονται εύκολα σε εξτρέμ, ώστε να κτυπά από τα άκρα τις κλειστές άμυνες (μάλιστα ο Τζανακάκης για μένα είναι τόσο καλός ώστε να αξίζει μιας θέσης στην Εθνική). Αυτά όμως αποφέρουν αργές επιστροφές κι οι Βαλεριάνος/Μενίντεθ έχουν μερίδιο ευθύνης σε αυτό. (Αν δεν κάνω λάθος από αριστερά φάγαμε τα πιο πολλά γκολ). Αυτά για μένα δείχνουν τις αδυναμίες του Ερέρα. Στην άμυνα ο Βέλεθ μαρκάρει μαν-το-μαν τον αντίπαλο φορ και ο Κολάσο που μένει πίσω δεν κάνει για ανασταλτικός. Δεν κάνουμε και φάουλ να ανακόψουμε την ανάπτυξη του αντιπάλου και το μοιραίο δεν θα αργήσει να συμβεί. Ας μη παραπονιόμαστε μετά που έχουμε την κατοχή και τον έλεγχο του παιχνιδιού. Το ταμπλό το σκόρ καταγράφει κι όχι τις εντυπώσεις. Άλλο λάθος. Στην επίθεση ο Γιουνάι παίζει σαν φουνταριστός (με την πλάτη στο τέρμα) κι αυτό δεν ταιριάζει στα ανεβάσματα των ακραίων που θα σεντράρουν για να επωφεληθούν αυτοί που κοιτούν το τέρμα. Να μη το κουράζω. Θέλουμε αποτελέσματα αλλά τα αναζητούμε με λάθος τρόπο. Οπότε και καλός να είναι ο παίκτης αν δεν υπάρχει ομαδικότητα δεν μπορεί να το δείξει. Γιατί αυτό μας λείπει. Και τώρα είναι αργά για ριζικές αλλαγές. Διορθώνεται όμως κι αυτό εύχομαι να το δούμε με τον Παντελίδη και σύντομα. Σημειώστε όμως κι ένα ακόμα. Πως είμαστε πολύ σοφτ. Μαρκάρουμε με τα μάτια, δεν πιέζουμε και όταν μας βγάλουν γκολ μας πιάνει τρικυμία εν κρανίω σε λιγότερο από 2 λεπτά. Δείγμα κι αυτό της έλλειψης συνεννόησης και χημείας στο χορτάρι. Όποιο από τα δυο διορθώσουμε θα ωφεληθούμε άμεσα κι αν τα διορθώσουμε και τα 2 βγαίνουμε Ευρώπη.

Για μένα ο Ερέρα τέλειωσε με την ΑΕΚ. Ούτε ο πιο αδαής δεν θα έβαζε ένα ντεφορμέ μέσο να παίξει σέντερ μπακ. Οπότε η απομάκρυνση του νομίζω πως είναι παιχνίδια μανατζαραίων που ο Καρυπίδης ήθελαν να απομακρύνουν από την ομάδα. Στο κόλπο βάζω ΚΑΙ τον Ερέρα. Που είδε πως στο Ελλάντα δεν περνούν οι σοφτ καταστάσεις. Έβαζε τον Κολάσο μπας κι ανέβει η αξία του, αλλά το παιδί δεν κάνει. Αποτέλεσμα η ομάδα σε κάθε αγώνα να παίζουμε με 10 παίκτες κι ένα να ψάχνεται τι θα κάνει δημιουργικά (αμυντικά ήταν καλύτερος). Ωστόσο το θετικό που κρατάμε από αυτόν είναι η πόρτα στην Ισπανία που άνοιξε για εμάς μέσα από τον μάνατζερ Ερέρα. Γιατί ο προπονητής-Ερέρα δεν το' χει. Στην Ελλάδα τουλάχιστον. Όσο για τον Παντελίδη ξέρουμε όσα είδαμε από αυτόν στην προηγούμενη ομάδα του. Που είναι για μένα θετικά. Μια μαχητική ομάδα που έχει αυτοματισμούς και τρεξίματα από παίκτες που, νομίζω, πως δεν έχουν το ύψος των μονάδων που ήρθαν φέτος στη ομάδα. Κοντός ψαλμός αλληλούια.

Την καλημέρα μου σε όλους σας. Μου έλειψε η κουβεντούλα για τον Άρη και χαίρομαι πραγματικά που ξαναβρισκόμαστε μετά από καιρό. Εύχομαι η επιστροφή μου να συνοδευτεί από επιτυχίες. Αρχής γενομένης από την Κρήτη. Κάτι που το πιστεύω.